„ Wrzosowiska, złowrogie skały.
Wiatr z nutką grozy szumiał.
Pośrodku my, Ty i ja wpatrzeni
W ciemne chmury-dwa małe nic nie znaczące punkty.
Zamknęłam oczy, bałam się, chciałam zniknąć.
Zamknąłeś mnie w swoich ramionach.
Odgrodziłeś od złowrogiego świata
Chciałeś zagłuszyć strach.
Nie zdołałeś - wiatr nadal śpiewał swą żałobną pieśń.
Pełną żalu, strachu i grożby.
Pieśń wiatru brzmiała jak przeznaczenie,
Jak moja Nemezis, a wiatr dalej złowrogo wiał.
Powiedziałeś, że jak otworze oczy zobaczę swoje przeznaczenie.
że jak wiatr dalej będzie śpiewał swą żałobną pieśń,
Takie będzie moje życie: pełne strachu, grozy,
Samotności i wiecznego cierpienia.
Otworzyłam oczy, nie było Ciebie.
Tylko wiatr i jego żałobna pieśń.
Tylko strach i ból.
Tylko moje przeznaczenie – Nemezis.
Wtedy zrozumiałam swoje przeznaczenie.
Nie mogę żyć bez mojego życia.
Nie mogę żyć bez mojego serca.
Nie mogę żyć bez mojej duszy.
Nie mogę żyć bez Ciebie.”
