Wiersze

Obraz

Razu pewnego widziałem obraz malarza nieznanego, na nim kobieta marzenia spełnionego.
Siedziała na łące piękna, owiana miedzianym warkoczem.
Kosmyki włosów na twarz opadające.
Oczy jej cudne, głębokie, nadzieją, podziwem i niewinności pełne, w niebo wpatrzone.
Twarz słońcem objęta i te piękne dłonie.
Patrzę i odejść nie mogę.
Jak dziecko światem zamiłowane, oderwać oczu nie potrafię.
Serce bić poczyna mocniej, opanować się nie mogę.
Kiedyż to ja odnajdę z obrazu dziewczynę?
Szukać wiecznie jej będę.
Nadzieja...

Idę przez trawy, wiatrem smagany .
Nogi me trawa oplata i w dal patrzę zatroskany.
Wnet zabiło serce me skruszone, bo w oddali dłoń do nieba wzniesiona, dotknąć pragnąca błękitu niebiańskiego.
Widzę ten warkocz na wietrze targany.
Łza w oku.
Biegnę co sił w ramiona, wreszcie jej twarz upragniona.
Jej ręce na szyji mej splecione.
Świat jak bańka mydlana...
Ty i ja na drodze spełnienia, razem, razem w marzenia...

Chrobry